চিত্রলেখা

কেনে আছা সখী ?

আজিও একেই নে

অনিৰুদ্ধলৈ থকা তোমাৰ হেঁপাহ ?

লেখি জুখি, জুখি মাখি

মৰমবোৰক নাম দিলা ত্যাগ !

কি আছিল তাত ?

দিয়াৰ সন্তুষ্টি ?

তাতেই শেষ নে এটা কাহিনীৰ

য’ৰপৰা আৰম্ভ হয় আন এটা কাহিনীৰ ?

তেন্তে চিত্রলেখাৰ কাহিনী ক’ত হেৰাল ?

তাইতো নাছিল অগ্নিগড়ৰ বন্দিনী !

কেতিয়াবা লগ পাইছিলা নেকি মীৰাবাইক ?

সুধিছিলানে বিৰহৰ জ্বালা সহিও

কিদৰে শূন্যতাৰে পূর্ণ হৈছিল ?

তুমি দেখিছিলানে মীৰাৰ কানাইক ?

চাই ৰৈছিলানে গোপনে ঊষাৰ অনিৰুদ্ধক ?

তুমিও জানা, ফাগুন আহিলেই বাউলী হয় ৰাধা !

দুষ্ট কানাই কিজানিবা আহেই

দুগালত ৰং সানিবলে’ !

ৰাধাই নাজানে ফাগুনো যে বৰ দুষ্ট

ধূলি উৰুৱাই দি যায় মাথোঁ সৰাপাত

সেউজীয়াবোৰ যে লিখা আছে আন কাৰোবাৰ নামত !

জানো সখী, মীৰাৰ মাজতেই তোমাৰ স্থিতি

ৰাধাৰ দুখত বাউলী হোৱা তুমি,

দাপোণৰ নো কি প্রয়োজন

তুমিযে পোৱা তোমাক চিনি !

তুমিও আজি মীৰাবাই

যি বুজে, দিয়াতেই প্রেমৰ সন্তুষ্টি

ত্যাগত তৃপ্ত হয় মন

পূর্ণ হয় শূন্যতাৰ প্রাণপাত্র

কোনে চিঙিব পাৰে

যুগ যুগৰ আত্মাৰ বান্ধোন !

তোমাৰ চৌপাশে এতিয়া ভজনৰ মৃদু গুঞ্জন

চিত্রপটত ফাগুনৰ ৰং

তুমি আজি পৰিতৃপ্তিৰে ভৰুণ চিত্রলেখা !